Eén van mijn doelstellingen voor het nieuwe jaar is om mijn blog wat persoonlijker te maken. Ik hou ervan als ik de mensen achter de blog leer kennen en wil dit dus ook doen voor jullie. De brief van L’amour Innocent aan haar broer, herinnerende me terug aan deze doelstelling. En waar kan je beter starten als een “get to know me-tag”. Maar de saaie dingen zoals mijn lievelingskleur of mijn droomvakantie zullen jullie waarschijnlijk nog wel te weten komen. Ik wou iets meer persoonlijker gaan. Samen met mijn beste vriendin en mijn Instagram-volgers heb ik de vragen van mijn eerste #let’s get personal verzameld.
5 random dingen waar ik gelukkig van word
- Een quote (of status) vinden op sociale media dat op mijn lijf geschreven staat. Waarom me dat gelukkig maakt? Of het nu een positieve of een negatieve quote is, ik voel me oprecht minder alleen. Ik heb het idee dat ik niet de enige ben die crazy is. haha
- De eerste keer dat mijn kat spontaan naar me toekwam en me knuffels (lees: kopstoten) begon te geven. Een gelukzalig moment, omdat mijn kat nogal een miss independant is en vaak liever alles van een afstand bekijkt. Billy komt steeds meer knuffelen en ik kan het ook niet laten om dit telkens (proberen) vast te leggen op foto of video.
- Het moment waarop ik bedankt werd voor de goede raad. Iemand goede raad geven en hopen dat het iets zal helpen, is één ding. Maar dat jouw woorden echt een persoon hebben geholpen en dat dit een positieve afloop heeft, geeft me echt een goed gevoel.
- Het moment waarop ik de kerstcadeaus van mijn beste vriendin open maakten. Het waren stuk voor stuk dingen waarvan ik haar had getagd op facebook. Weet je wel die zalige spullen waarin je bff tagt, maar je uiteindelijk weet dat het maar bij dromen blijft? HA! Jonelle heeft er nu voor gezorgd dat het niet bij dromen bleef. THAAANKS voor mijn happy moment.
- Ik ben trouwens ook heel erg trots op mijn samenwerking met Lott’s of Coffee. Het was een zalig moment toen Charlotte in me geloofde en haar verhaal deelde over hoe moeilijk het is om als “klein” bedrijf/persoon te moeten beginnen tussen alle succesvolle mensen.
Mijn guilty pleasures
Ik ben een vaste kijker van Familie. Je weet wel, die serie waarin elke week ruzie wordt gemaakt, vreemd wordt gegaan of iemand doodgaat. Ja hoor, ik ben al lang een trouwe kijker. Verder ben ik ook een fan van de films “Step Up”, vooral die ene met Channing Tatum is een guilty pleasure!
Qua food is alles van vetzakkerij lekker. Maar op kop staat toch: een kaaskroket van het frituur en een frietje met satésaus. Mmmmm!
Waar ik ook stiekem heel hard van kan genieten? Anderen hun autistische trekjes doorbreken. In de zorgsector werk je met verschillende collega’s samen en al snel merk de trekjes op. Alhoewel ik deze heel grappig vind, omdat ik zelf weet dat ik ook trekjes heb, durf ik toch graag die van andere te dwarsbomen. Bijvoorbeeld heeft er iemand het trekje om steeds alle glazen en mokken apart te sorteren in het afwasmachine. Genieten dat ik doe wanneer ik deze door elkaar kan zetten als mijn collega even niet oplet 😉
Wat heeft me het meeste pijn gedaan
De scheiding van mijn ouders staat hierbij hoog bovenaan. Achteraf bekeken is de scheiding de beste beslissing geweest, maar op het moment zelf was het echt niet oké. Ik zat midden in mijn examenreeks toen mijn vader besloot ons gezin te verlaten. Hoewel zijn afscheid een soort rust moest bieden, gaf het eerst heel veel verwarring, woede en verdriet met zich mee. Tot op de dag vandaag heeft hun scheiding nog gevolgen voor me. Ik heb mijn vader al een hele lang tijd niet gezien en heb hier zelf ook geen behoefte aan. Maar dat wilt niet zeggen dat ik altijd wat gemist heb in mijn leven en dat er in de toekomst nog momenten zullen voorvallen waarbij ik “iets” zal missen, maar niet “iemand”.
Ik vond dat Lynn van L’Amour Innocent dit heel prachtig heeft beschreven in haar videoboodschap aan haar vader. De haatgevoelens nemen het nog vaak over, maar het is zo spijtig om niemand te hebben die je kan begeleiden tijdens je trouwdag bijvoorbeeld.
Wat heeft mijn leven veranderd
Mijn huidige job heeft me de laatste jaren wel veranderd. Ik had nooit verwacht dat ik zo hard kon groeien op zo’n korte tijd. Niet alleen op vlak van werk heb ik het idee dat ik ben gegroeid, maar ook op persoonlijk vlak. Ik ben een heel introvert persoon, dat vaak een lange periode nodig heeft om mezelf bloot te geven, mijn mening te kunnen brengen, op te komen voor mezelf, … Door mijn job als opvoedster in een heel divers team ben ik gegroeid, heb ik me ontplooid en kan ik trots zijn op de persoon die ik vandaag ben.
Waar ben ik écht bang voor
Ik ben wel bang van vogels en vooral duiven. Het zijn vieze, onvoorspelbare beesten die heel rare geluiden maken. Het geluid van een duif alleen al geeft me kippenvel. Zet mij op een plein met duiven (bv in Barcelona of andere grootsteden) en ik zal me niet durven bewegen. Die beesten zijn zo onvoorspelbaar en ik heb altijd het idee dat ze op me af vliegen. Ik probeer deze angst vaak niet te laten opvallen, omdat ik het zelf een beetje kinderachtig vind. Toch lukt dit niet altijd en dan verschuil ik me achter mijn gezelschap.
Ook heb ik een bepaalde faalangst. Voor mij is het belangrijk om te voldoen aan verwachtingen die worden opgelegd. Maar dat brengt mij ongetwijfeld al naar de volgende vraag.
Waar heb ik het nu moeilijk mee
Ik heb het moeilijk met de druk die ik mezelf, mijn omgeving en/of de maatschappij oplegt. Ik ben 25 jaar en daar horen heel wat verwachtingen bij. Bijvoorbeeld het huishouden, een relatie, een vaste job, … Ook betrap ik er mezelf op dat ik verwachtingen opleg. Op één of andere manier heb ik het gevoel dat het goed is om doelen op te stellen, zodat je naar iets toe kan werken. Maar de verwachtingen op de mensen tegenwoordig liggen zo hoog, dat er veel meer spraken is van falen. Je wordt dan direct gezien als een zwakkeling en dat is iets wat ik echt wil vermijden. Eigenlijk is het niet erg om niet te voldoen aan verwachtingen. Maar als anderen wel aan de verwachtingen voldoen, word je al gauw opzij geschoven..
Wat zal ik nooit weggooien
Een cadeautje dat ik van Marjolijn heb gekregen. Het cadeautje zijn twee beertjes op een stoel die elkaar vasthouden. Het beeldje staat nu op een kast in mijn woonkamer, maar heeft vroeger altijd op de vensterbank in mijn slaapkamer gestaan. Daardoor zijn de beertjes al wat van hun kleur verloren, maar weg doen? Nooit!
Marjolijn is een meisje dat ik heb leren kennen in het ziekenhuis van Leuven. Toen ik ongeveer 4 jaar oud was heb ik leukemie gekregen, waardoor ik een hele tijd in het ziekenhuis heb gelegen. Ook Marjolijn verbleef daar. Zij had een tumor in haar buik. Het laatste wat ik ooit van haar heb gekregen is dit beeldje. Nadien is ze gestorven aan de tumor. Dit is nu zo’n 20 jaar geleden.
Hoe ziet mijn ochtendritueel eruit
Afhankelijk van mijn werk (vroege of late dienst) is deze wisselend. Wanneer ik vroeg moet opstaan, sta ik direct op nadat mijn wekker is gegaan. Samen met Billy, mijn kat, ga ik naar de badkamer. Ik douche elke ochtend en volg daarin dezelfde routine. Haar wassen, gezicht verzorgen, scheren en lichaam wassen. Ook na het afdrogen volg ik een bepaalde volgorde. Ik droog mijn haren, laat mijn stijltang warm worden, poets ondertussen mijn tanden en eenmaal mijn stijltang warm is, stijl ik mijn haren. Nadien ga ik nog naar mijn make-uptafel om minstens mascara en eyeliner aan te brengen.
Als ik een late dienst heb, of niet moet werken, begin ik met het bekijken van mijn e-mails, facebook en instagram alvorens ik naar de badkamer trek. En zal ik nadien vaak nog wat skincare testen (zoals maskers of scrubs).
Wil je meer personal stuff van mij te weten komen? Stel al je vragen op Instagram via DM! Ook als je nog vragen hebt over mijn antwoorden, voel je vrij om me alles te vragen!
